RomanS Regular Autodesk,Inc: RomanS: 1998 RomanS Version 1. 0; 1998; initial release RomanS RomanS is a trademark of the Autodesk, Inc. . JOANNA CHMIELEWSKA. STARE PRÓCHNO AUTOBIOGRAFIA TOM 6. Nosem już mi powychodziły te wszystkie młodości i postanowiłam się zestarzeć. Niestety, siła wyższa, czyli tak zwane życie, nie uwzględniło mojej decyzji i uparcie dostarcza mi wrażeń, właściwych dla osoby młodej i pełnej wigoru. Część z tego próbuję wykorzystywać w elfu 31 views, 57 likes, 6 loves, 5 comments, 43 shares, Facebook Watch Videos from Polki.pl: „Zawsze miałam nad sobą facetów, którzy byli bardziej I wszystkie zasady okazały się być czystą, suchą teorią. Tak daleko mi do perfekcji. Do geniuszu. Chciałam być kimś, jestem nikim. Czuję się oszukana, bo nie do tego dążyłam. Biegłam za pięknem i harmonią, a wdałam się w romans z gorzkim buntem. I bezproduktywnym, brudnym, undergroundowym nihilizmem. Roman religion, beliefs and practices of the inhabitants of the Italian peninsula from ancient times until the ascendancy of Christianity in the 4th century ce, during a period known as Classical antiquity. The Romans, according to the orator and politician Cicero, excelled all other peoples in the. Tłumaczenia w kontekście hasła "wdałam się w bójkę w barze" z polskiego na angielski od Reverso Context: Wdałam się w bójkę w barze. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate 3.1 หมื่น views, 57 likes, 6 loves, 5 comments, 53 shares, Facebook Watch Videos from Polki.pl: „Zawsze miałam nad sobą facetów, którzy byli bardziej kompetentni, lepiej mówili po niemiecku, mieli Jestem mężatką z prawie dorosłymi dziećmi i mama romans z kolegą w pracy. Czy nasz romans ma szanse na przerodzenie się w coś bardziej trwałego. Gdy poznaliśmy diagnozę córki, mąż wdał się w romans, by mieć otwartą furtkę. Faceci myślą tylko o swojej wygodzie.. Byliśmy z Dariuszem bardzo ostrożni. W pracy kontaktowaliśmy się rzadko, a jeśli już, to w obecności świadków. Traktowaliśmy się chłodno, nigdy nie wychodziliśmy razem. Spotykaliśmy się w tajemnicy, zawsze w mieszkaniu, które mój kochanek specjalnie wynajął dla naszych schadzek. Przyjeżdżaliśmy i wychodziliśmy z niego osobno. 4I5oJba. Jakiś czas temu wdałam się w romans ze znajomym. Spotkaliśmy się kilka razy, ale ja już nie chcę kontynuować tej znajomości. Jestem mężatką i zrozumiałam swój błąd. Natomiast znajomy twierdzi, że jest bardzo zakochany, i nie chce odpuścić oraz mówi, że będzie o mnie walczyć. Gdy usłyszał, że to koniec, zagroził, że ma kopie naszych rozmów, więc może wysłać mężowi, by dowiedział się o wszystkim, co się działo. Grozi mi non stop i czuję się zagrożona! Nie chcę, by moje małżeństwo się posypało. Nie mogę spać, bo nie wiem, co ten były kochanek zrobi. Czy jest na to jakiś artykuł dotyczący tego typu zastraszania mnie? Czy policja może na to zareagować, aby powstrzymać jego działania? Dodam, że on odwiedza mnie często w pracy, mimo że nie zgadzam się na to. Jak się od niego uwolnić? Zdrada małżeńska Prawo to jeden z rodzajów systemów normatywnych – a każdy ma swą „specjalność” (co chyba najwyraźniejsze jest w przypadku mody) – więc nie sposób udzielić, zwłaszcza rzeczywiście skutecznej, odpowiedzi na zadane przez Panią pytania, szczególnie na pytanie ostatnie. Sięgnięcie do przeszłości – w tym do bardzo znanego piśmiennictwa (np. Biblii, tragedii greckich, Dekameronu) pokazuje, że ludzie od tysiącleci borykali się ze skutkami zdrady (nie tylko przez siebie popełnionej). Część „kronik kryminalnych” i „kronik towarzyskich” wiąże się z takimi okolicznościami. Doświadczenie ludzkości pokazuje, że (przynajmniej dotychczas) brak skutecznej „recepty” na takie problemy. Trudno więc zakładać wypracowania takiej odpowiedzi przez prawodawcę. Wprawdzie współcześnie grozi kara za część zachowań, które wcześniej często były „prawnie obojętnymi okolicznościami”, ale przepisy prawne (w tym proceduralne) nie dają gwarancji zatajenia prawdy. W odpowiedzi z zakresu prawa wypada skoncentrować się na zagadnieniach prawnych, w tym na konstrukcjach prawnych – inne aspekty (np. moralne lub religijne) „zostawiając na dalszym planie”. Swoistym zagadnieniem z „pogranicza” (między różnymi systemami normatywnymi) jest treść artykułu 23 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (skrótowo: Małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Pani słowa wskazują na to, że doszło do okoliczności prawnie istotnej – to jest do zdrady małżeńskiej. Nękanie i groźby ze strony byłego kochanka Cytuję art. 23 w celu zaakcentowania potrzeby ujmowania zjawisk we właściwych ramach – chodzi (między innymi) o ramy ochrony prawnej. Opis sytuacji wskazuje na to, że mogło dojść do przestępstwa – a przynajmniej do usiłowania przestępstwa (zaś usiłowanie również może skutkować odpowiedzialnością prawną); Pani słowa także akcentują kontekst karnistyczny. Dlatego proszę spokojnie (o ile to możliwe) zestawić sytuację (w tym zachowania owego mężczyzny) z przepisami prawnymi – zwłaszcza z niżej (pod tą odpowiedzią) zacytowanymi przepisami Kodeksu karnego (skrótowo: Nie można wykluczyć także odpowiedzialności cywilnej; szczególnie za naruszenie dóbr osobistych – głównie: art. 23 i art. 24 Kodeksu cywilnego (skrótowo: Jak widać, obowiązują przepisy prawne, które pozwalają prawnie zakwalifikować opisane przez Panią zachowania, w tym kłopotliwe dla Pani aktualne czynności owego Mężczyzny. Same przepisy prawne to (szczególnie według teorii funkcjonalizmu w prawie) law in books („prawo w książkach”), a więc (z reguły) o niezbyt dużym znaczeniu praktycznym dla większości ludzi. Jak ono może „przekształcić się” w law in action („prawo w działaniu”. Ten aspekt szczególnie mocno wiąże się Pani pytaniem – cytuję: „Czy policja może na to zareagować, aby powstrzymać jego działania?”. Organy ścigania (szczególnie prokuratura oraz policja państwowa) są organami władzy publicznej (a dokładniej: organami władzy państwowej). Spoczywa na nich obowiązek działania na podstawie i w granicach prawa (stosownie do, sformułowanej w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zasady praworządności, zwanej też zasadą legalizmu). Przepisy prawne (zwłaszcza zawarte w ustawie o prokuraturze oraz w ustawie o policji) stanowią ramy legalnej działalności organów ścigania; w zakresie ścigania przestępczości chodzi także (przede wszystkim) o przepisy dwóch kodeksów: Kodeksu karnego oraz Kodeksu postępowania karnego. Jeżeli do organów ścigania trafi powiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, to powinny zostać podjęte właściwe czynności – często są to najpierw czynności sprawdzające. W przypadku stwierdzenia, że Pani padła ofiarą przestępstwa – np. polegającej na zmuszaniu do określonego zachowania groźby bezprawnej (art. 191 lub nękania (art. 190a – powinny zostać podjęte dalej idące czynności (w zakresie właściwego postępowania karnego). Proszę zwrócić uwagę na to, że stypizowane w niżej zacytowanych artykułach przestępstwa są przestępstwami ściganymi na wniosek (najczęściej na wniosek pokrzywdzonego). Dlatego funkcjonariusze organów ścigania (np. policjanci) są uprawnieni domagać się podjęcia i odpowiedniego przejawienia Pani decyzji w zakresie ścigania sprawcy – to jest skierowania wniosku o ściganie. Zgłoszenie prześladowania przez byłego kochanka na policję Pokrzywdzony powinien być wspierany przez organy ścigania we właściwym zakresie – jako ofiara przestępstwa, a nie całościowo. Autorytet państwa, tak zwane imperium państwowe ma służyć wspieraniu pokrzywdzonego jako pokrzywdzonego – a nie np. w udzielaniu pokrzywdzonemu wszechstronnej ochrony w jego różnych innych „obszarach” życiowego funkcjonowania. Chociaż przykłady mogą być ryzykowne, to często ułatwiają zrozumienie istoty rzecz, więc posłużmy się przykładami. Jeżeli jakiś człowiek został pobity, to powinien otrzymać wsparcia jako ofiara pobicia; nie oznacza to jednak, jakoby policjanci mieli obowiązek (czy to z własnych środków, czy to na koszt Skarbu Państwa) spłacać długi pobitego (np.: zobowiązania z tytułu zakupów na raty, tak zwany kredyt hipoteczny lub ciążące na pobitym alimenty). Niekiedy pomoc (zwłaszcza „rozszerzona”) może uzasadniać powiadomienie wierzycieli ofiary pobicia (zwłaszcza znajdującej się w ciężkim stanie w szpitalu) o zaistniałym problemie, ale także taka pomoc może wywołać odmienne od oczekiwanych skutki (np. bezczelne dążenie do przeprowadzenie egzekucji świadczeń od dłużnika faktycznie pozbawionego możności bronienia się). Jeśli jakiś człowiek zostanie okradziony, to organy ścigania powinny mu pomóc (jako ofierze kradzieży); jednak nawet wtedy taki człowiek nie przestaje ponosić odpowiedzialności prawnej (być może nawet karnej) za dokonane przez siebie bezprawie – np. znęcanie się nad domownikami (art. 207 lub przywłaszczenie (art. 284 Gdyby zostało wszczęte postępowanie karne (np. dotyczące nękania lub gróźb bezprawnych), to wcale nie znaczy zapewnienia Pani prawnej ochrony przed próbą ujawnienia bardzo kłopotliwych dla Pani okoliczności. Prokuratura i Policja mają inne zadania od powiadamiania albo zatajania zdrad małżeńskich; te organy powinny być skoncentrowane na zagadnieniach z zakresu prawa karnego (niekiedy prawa wykroczeń). Poza zakresem ich właściwości jest „ratowanie małżeństw”; w tym na prośbę osoby obawiającej się skutków naruszenia obowiązku wierności – np. rozwodu (art. 56 i następne być może rozwodu z orzeczeniem o winie (art. 57 oraz skutków ekonomicznych orzeczenia o winie za rozkład pożycia małżeńskiego (co ustawodawca dokładnie uregulował w art. 60 Proponuję zwrócić uwagę na różne szczegóły. Tak zwane przychodzenie pism z organów ścigania w większości domów (poza środowiskami patologicznymi) może skutkować przynajmniej zainteresowaniem. Jeżeli w związku z zaistniałą sytuacją będzie prowadzone jakieś postępowanie – np. postępowanie karne lub proces o naruszenie dóbr osobistych (art. 23 art. 24 – to rozsądek podpowiada „zorganizowanie” właściwego adresu do doręczeń (najlepiej nie u osoby, która nawet po iluś latach mogłaby „wygadać się”). Nachodzenie przez byłego kochanka w miejscu pracy Miejsca pracy (a zwłaszcza miejsca wykonywania pracy) są różne. Dla niektórych czymś właściwym jest obecność „publiczności”, zaś w innych obecność osób trzecich jest przynajmniej poważnie ograniczona. Proszę rozważyć zmianę (w porozumieniu ze zwierzchnikami) miejsca świadczenia pracy – na takie, w którym byłoby czymś przynajmniej dziwnym „kręcenie się osób trzecich”; zmiana pracodawcy mogłaby okazać się nie tylko złożona, ale również nieskuteczna (w kontekście faktycznego celu takiej zmiany). Niektóre środowiska (w tym pracownicze) cechuje duże wścibstwo (często w połączeniu z plotkarstwem), zaś inne są bardziej „anonimowe”. Poza tym wyposażenie (szczególnie rejestrujące zdarzenia) może w określonych postępowaniach – np. w sprawie karnej lub w procesie rozwodowym – ułatwiać udowodnienie określonych istotnych okoliczności. Mogę formułować jedynie uwagi ogólne na ten temat – z uwagi na brak dokładniejszych informacji o (rodzaju) pracy przez Panią wykonywanej. Niejako na marginesie (z uwagi na ewentualną eskalację zachowań owego mężczyzny) warto wspomnieć o tym, że ustawodawca przewidział także możność bronienia się w postępowaniu karnym przed zniesławieniem (art. 212 i następne oraz przed zniewagą (art. 216 Te przestępstwa są ścigane z oskarżenia prywatnego – oznacza to, że pokrzywdzony powinien (samodzielnie lub z pomocą prawnika) przygotować, wnieść do sądu karnego oraz przed sądem karnym popierać akt oskarżenia (tak zwany prywatny akt oskarżenia). Taki tryb ścigania cechuje spore podobieństwo do dochodzenia roszczeń w sprawach cywilnych. Różne postępowania nie gwarantują zachowania dyskrecji. Nie tylko dlatego, że mogłoby dojść np. do zawnioskowania o przeprowadzenie dowodu z zeznań kogoś z Pani środowiska (np. Pani męża lub jakiejś plotkarskiej znajomej). Ponadto ludziom (w tym oskarżonym, a nawet skazanym) wolno korzystać z różnych wolności (np. z wolności słowa, w tym realizowanej korespondencyjnie). Także w przypadku skazania Sprawcy na karę pozbawienia wolności (i to bez warunkowego zawieszenia jej wykonania) mógłby on wysłać list do kogoś, kto (zwłaszcza Pani zdaniem) nie powinien (do)wiedzieć się o kłopotliwych dla Pani okolicznościach. Groźba popełnienia przestępstwa Z Kodeksu karnego: „Art. 190 § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. § 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Art. 190a § 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek lub inne jej dane osobowe w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej. § 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. § 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego. Art. 191 § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego. Art. 191a § 1. Kto utrwala wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej, używając w tym celu wobec niej przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu, albo wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej bez jej zgody rozpowszechnia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego”. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . fot. Adobe Stock, Wordley Calvo Stock Dziwnie przeplatają się ze sobą losy różnych ludzi… Gdy patrzę na mojego brata i najlepszą przyjaciółkę, zastanawiam się, czy to możliwe, że byli sobie pisani od zawsze. I czy potrzebny był mój dramat, żeby mogli być razem? Przyjaźniłam się z Lidką od lat W dzieciństwie mieszkałyśmy w tym samym bloku i spędzałyśmy mnóstwo czasu na wspólnej zabawie. Kiedy urodził się mój młodszy brat, miałyśmy po sześć lat i bawiłyśmy się nim trochę jak lalką. Później, gdy był starszy, uwielbiałyśmy udawać nauczycielki, a Daruś robił za naszego ucznia. Moja mama zawsze śmiała się z tych naszych wygłupów. Wydawać by się mogło, że taka dziecięca przyjaźń nie przetrwa próby czasu. Ale my nawet po wyprowadzce z rodzinnych domów wciąż byłyśmy w stałym kontakcie. Lidka, ku mojemu zaskoczeniu, faktycznie została nauczycielką. Uczyła biologii i szybko awansowała – została wicedyrektorką w liceum na naszym osiedlu. Mnie wydawało się to straszne, bo wszyscy nauczyciele, którzy jeszcze nie tak dawno byli naszym postrachem, stali się nagle jej kolegami z pracy, a potem nawet jej podwładnymi. – Jak ty sobie dajesz radę z tymi dzieciakami? – pytałam szczerze zaciekawiona i trochę przerażona, bo nie wyobrażałam sobie, że sama mogłabym się użerać z taką gromadą nastolatków. Lidka jednak twierdziła, że to wspaniały zawód i naprawdę kocha uczyć. Podziwiałam ją Sama skończyłam analitykę medyczną i podjęłam spokojną pracę w laboratorium. Tam też poznałam mojego męża, który jest lekarzem. Dwa lata po ślubie pojawiła się na świecie nasza córka, Matylda. W tamtym czasie Lidka, niestety, wciąż jeszcze była sama. – Wiesz, mam pewien pomysł. Może wasze liceum wzięłoby udział w „Wampiriadzie” i… – zagadnęłam pewnego razu przyjaciółkę, gdy popijałyśmy cappuccino w naszej ulubionej kawiarni. – Czekaj, czekaj! W czym? – zapytała rozbawiona. – Nie mów, że o tym nie słyszałaś! To dzień oddawania krwi pod hasłem: „Nie bądź żyła, oddaj krew”. Młodzież z całego miasta bierze w tym udział. Lidka słuchała z zainteresowaniem. Wiedziałam, że nie będę musiała jej długo namawiać. Wzięła ode mnie plakaty i rozwiesiła u siebie w szkole. Po kilku dniach pojawiła się w naszym laboratorium ze sporą grupką małolatów. Byłam zachwycona ich zaangażowaniem. Kładli się na leżance jeden po drugim, oddawali krew, a później z radością odbierali swoje pakiety czekolad. Jako ostatnia położyła się Lidka. – Ty też? – zaśmiałam się. – A ty nie oddałaś? – spytała. To może wydawać się dziwne, ale faktycznie przy całej tej akcji promocyjnej i poszukiwaniu chętnych, sama zapomniałam oddać krew! Zrobiło mi się głupio. Poprosiłam koleżankę z laboratorium, byśmy pobrały krew od siebie nawzajem. Kiedy wzięłam próbki do analizy, omal nie zemdlałam. – Tadeusz, możesz przyjechać do laboratorium? – zadzwoniłam męża. Zjawił się bez zwłoki Spojrzał na próbkę i na mnie. – Białaczka. Czyje to? – Moje – zaczęłam płakać, nie mogąc już dłużej hamować emocji. Nie mogłam uwierzyć, że mnie to spotkało. Nie miałam żadnych symptomów! Gdyby nie to badanie, mogłabym jeszcze długo żyć w nieświadomości. Tadeusz przytulał mnie i starał się pocieszać, że białaczka to nie wyrok i wspólnymi siłami ją pokonamy. Ja jednak znałam statystyki i wiedziałam, że jego słowa wcale nie oddają rzeczywistości… Jeśli nikt z moich bliskich nie okaże się dla mnie genetycznym bliźniakiem, poszukiwania dawcy szpiku mogą potrwać bardzo długo. Bałam się! Bardzo. Wiedziałam jednak, że nie mogę zwlekać. Musiałam natychmiast poinformować całą rodzinę. Lidka przyszła do mnie następnego dnia nieświadoma tego, co się stało. Od razu jednak poznała, że coś jest nie tak. Nie zamierzałam zresztą udawać, że jest inaczej. – Mój Boże… to niemożliwe – wyszeptała przerażona i padła mi w ramiona. – Czy twoi rodzice już wiedzą? – Tak… Od razu zgłosili się na badania. Muszę znaleźć dawcę szpiku. Lidka obiecała, że też się przebada, choć wiedziałyśmy obie, że szanse ma raczej nikłe. Po chwili spojrzała na mnie i zapytała: – A Darek? Darek... Obie wiedziałyśmy, że sprowadzenie go tu nie będzie proste. Nasze ścieżki rozminęły się kilka lat temu. To wówczas nastąpiła pewna bardzo nieoczekiwana sytuacja… Darek, który wówczas już od kilku lat był w związku małżeńskim, dostał zlecenie podłączenia monitoringu w szkole Lidki. To była świetna okazja dla jego początkującej wówczas firmy, więc był zachwycony. Miałam wrażenie, że w jego życiu wszystko idzie w dobrym kierunku. Nie mogłam więc uwierzyć, kiedy nagle zaczęło się dziać coś bardzo dziwnego. Lidka, która przygotowywała dla niego wszystkie umowy i zostawała po godzinach, żeby pomóc mu w razie jakichś problemów, nagle przestała się do mnie odzywać. Zwykle gadałyśmy codziennie przez telefon Nie mogłam zrozumieć, czemu nagle nie odbiera i nie oddzwania. W końcu spotkałam ją na mieście i zauważyłam, że zachowuje się dziwnie. – Co jest? – zapytałam oburzona. – Czemu się do mnie nie odzywasz? Zrobiłam coś nie tak? Lidka próbowała unikać mojego wzroku, ale nie miałam zamiaru dać się zbyć. Chciałam od niej usłyszeć prawdę. – Muszę ci się do czegoś przyznać… wdałam się w romans. Bardzo niepotrzebny i głupi. Szczerze mówiąc, w pierwszej chwili byłam podekscytowana. Lidka nigdy się z nikim nie spotykała, więc ucieszyłam się, że w końcu ktoś poruszył jej serce. Moja radość nie trwała jednak długo. – To Darek – przyznała. – Już to skończyłam. Nie wiem, jak to się stało! Oniemiałam. Darek był żonaty zaledwie od pół roku. Co im przyszło do głowy? Jak to się w ogóle mogło stać? Przecież znali się od dziecka i nigdy ich do siebie nie ciągnęło. A przynajmniej ja tego nie zauważyłam! Lidka zapewniała, że to pomyłka, jednak po rozmowie z Darkiem wiedziałam, że to nie był jedynie poryw namiętności, ale uczucie, które trwało od lat. Dopiero wtedy Darek przyznał, że kochał Lidkę jeszcze przed ślubem, ale wydawało mu się, że nie ma u niej szans. – Niepotrzebnie brałem ślub! – powiedział, a ja pokręciłam głową z niedowierzaniem. Lidka zdecydowanie zakończyła ich romans Darek oznajmił mi, że nie wytrzyma życia blisko niej, wyjechał więc z żoną za granicę. Od tamtej pory prawie nie rozmawialiśmy. Teraz nie miałam wyjścia. Zadzwoniłam do niego i o wszystkim mu powiedziałam. – Przyjedziesz na badania? Proszę! – Oczywiście! – odparł bez namysłu. W tym samym tygodniu był już na miejscu i poddał się badaniom. Kolega Tadeusza przyszedł z laboratorium z triumfującą miną. – Jest zgodność! – krzyknął szczęśliwy. Wiedziałam, że to i tak początek długiej walki o moje zdrowie, ale fakt, że geny Darka były zgodne z moimi, był jak los trafiony na loterii. kolejne miesiące spędziłam w szpitalu. To był ciężki czas zarówno dla mnie, jak i dla moich bliskich. Mimo to wierzyłam, że jeszcze wszystko będzie dobrze. Coraz częściej rozmawiałam z Darkiem. Powiedział, że wyjazd za granicę nie pomógł mu uporać się z problemami. Jego małżeństwo się rozpadło. – Dlaczego nic nie mówiłeś? Jestem twoją siostrą! – Wiem… Bałem się. I wiedziałem, co o tym wszystkim sądzisz. Marta… Ja kocham Lidkę. Nic na to nie poradzę. Tak, widziałam ich ukradkowe spojrzenia w ciągu ostatnich miesięcy. Było jasne, że Lidka także jest zakochana. – Skoro twoje małżeństwo to przeszłość… może spróbujesz znowu… Myślę, że Lidka czuje to samo – powiedziałam spokojnie. A Darek aż się zaczerwienił. Nie mógł chyba uwierzyć w moje słowa. Czułam, że zarówno on, jak i Lidka, zrezygnowali ze swojego uczucia nie tylko ze względu na małżeństwo Darka, ale też ze względu na mnie. Ja jednak już nie widziałam żadnych przeszkód. Skoro aż tak się kochali, tym lepiej! Będę mogła odwiedzać ich oboje w jednym domu Gdy opuszczałam szpital z dobrymi wynikami, Darek z Lidką przyjechali po mnie razem, jednym autem. Faktycznie, trochę dziwnie było ich widzieć trzymających się za ręce, całujących, po prostu zakochanych. Mimo to nie miałam wątpliwości, że to był krok w dobrym kierunku i byłam bardzo szczęśliwa! Odzyskałam zdrowie, brata i jeszcze widziałam dwoje bliskich mi ludzi w końcu razem. Dwa lata później byłam świadkiem na ich ślubie. Teraz, patrząc na nich, aż trudno mi uwierzyć, że wcześniej nie zauważyłam, iż są jak dwie połówki jabłka. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” Rozumiem, że pisząc tego posta decyduje się na krytykę i ocenianie mnie przez innych ludzi… Może o to mi chodzi, a może czuję potrzebę wygadania się… Piszę anonimowo więc powinno być mi to obojętne…Jednak czegoś się obawiam pewnie tego, że mogę przeczytać prawdę, której tak naprawdę się boję… Jestem osobą, która ma rodzinę – dzieci, męża. który przebywa za granicą od jestem szczęśliwą kobietą, dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę. Dopiero wtedy gdy wdałam się w romans również z żonatym mężczyzną. Romans i to chyba taki książkowy on jest ze mną raczej dla sexu, uważam tak ponieważ nasze spotkania odbywają się raczej rzadko i tylko wtedy kiedy on ma czas. Zresztą zawsze pisze pierwszy a ja od razu zgadzam się na spotkanie, w sumie nigdy pierwsza nie napisałam więc nie wiem co by było… Czasami wydaje mi się, że jemu chodzi tylko o jedno zresztą wiem, że to nie jego pierwszy romans. Na naszych spotkaniach jest tak jak bym nagle i wszystkim zapominała przy nim czuję się jak by nic się nie liczyło. Jest czuły. Od samego początku wiedziałam w co wchodzę, spodziewałam się czystej relacji ale jego słowa typu: co zrobię jak się zakocha, co ja w nim widzę, że mogła bym mieć każdego, że on ma gdzieś czy ktoś się o nas dowie. Ostatnio zapytał co bym zrobiła jakby pod blokiem krzyczał, że mnie kocha. Wyprowadza mnie to z równowagi, ponieważ czuję przez moment, że dla niego to nie jest tylko sex… Jak zaczynam temat to on od razu go ucina żebyśmy teraz o tym nie myśleli…Znamy się już od kilku lat romans mamy od 6 miesięcy zawsze mnie coś w nim pociągało. Sama sobie się dziwię w końcu jest ode mnie starszy o 15 lat zawsze miałam powodzenie i mam do tej pory więc tak naprawę nie chodzi tutaj o jakiś byle jaki romans… Też nie jestem kobietą, która uprawia sex dla sportu. Nigdy przez 5 lat pobytu mojego męża za granicą nie spotkałam się z żadnym facetem pomimo tego, że mój mąż 3 lata temu mnie zdradził i nawet po tym nie myślałam o zemście za grania również nie jest dla nas tylko z powodu wyroku… Żony mojego kochanka nie znam osobiście, mamy dużo wspólnych znajomych stąd również wiem, że i ona ma faceta na boku, a również jestem pewna, że ona o tym nie wie a ja w każdej chwili bym mogła to udowodnić ale nigdy nie przyszło by mi to do głowy abym ja niszczyła w ten sposób ich małżeństwo… Nie wiem co myśleć o tym wszystkim. Odpowiadając na wasze zapewne pytania: nie wiem czemu piszę ten post czy z powodu tego, że nie mam komu się wyżalić pomimo wielu znajomych…